Generation Iron De Film Deel 1

Deel 1 van ons kijkje achter de schermen bij het maken van de eerste bioscoopfilm over het hedendaagse bodybuilding.

Vanaf de openingsscène van Arnold Schwarzenegger en Franco Colombu die balletoefeningen krijgen aangeleerd door een ballerina, op pianomuziek van Michael Small’s lijflied(!) ‘Everybody wants to live forever’, tot de trainingsscènes, en alles ertussen in – oh, en ook de dialoog tussen Schwarzenegger, Columbu, Lou Ferrigno, Ed Corney, Mike Katz en Serge Nubret, om er maar een paar te noemen, die de afgelopen 36 jaar door bodybuilders over de hele wereld uit het hoofd geleerd wordt, is Pump Iron (1977) een inspiratie van steeds weer nieuwe generaties bodybuilders en bodybuildingfans uit alle windstreken. En nu krijgt deze cultfilm van bodybuilders met Generation Iron een waardige opvolger. Aan elkaar gesproken door de gruizige stem van Mickey Rourke, de Golden Globewinnar en oscar genomineerde filmacteur, die zelf ook een hoog ijzergehalte heeft. Vorig jaar geschoten, gaat Generation Iron verder daar waar Pumping Iron was gebleven. In het docudrama zien we echt gespierde sterren als Phil Heath, Kai Greene, Branch Warren, Dennis Wolf, Roelly Winklaar, Ben Pakulski, en Hidetada Yamagishi en wordt het levensechte drama in beeld gebracht van de grootste bodybuilders in de sport op weg naar de Mr. Olympia 2012. En hier, in dit artikel, geeft schrijver, regisseur en producter Vlad Yudin ons een kijkje achter de schermen van het hardcore wedstrijdbodybuilding anno andaag, en van het maken van deze documentairefilm. We krijgen ook een betere kijk op Kai Greene, en wat het voor hem betekent om in deze film te figureren; een film die zeker nog tal van toekomstige generaties bodybuilders zal inspireren.

‘’Het is meer dan dertig jaar geleden dat Pumping Iron is gemaakt. Wat is je motivatie geweest om Generation Iron te maken, en waarom nu?’’

Vlad Yudin: Er zijn een paar redenen. Allereerst ben ik een grote fan van het origineel. Pumping Iron was het absoluut uniek en nooit was er iets van dat kaliber gedaan voor onze sport – in die tijd wist men niet eens dat bodybuilding een echte sport was. Die film heeft het hele bodybuilding veranderd en heeft aan de basis gestaan van een complete fitnessindustrie en de manier waarop gewone mensen tegenwoordig tegen gewichttraining aankijken. Het is een van de sporten die nog steeds behoorlijk onbekend zijn. Ik had een gesprek met Jerome Gary (Producent van Pumping Iron) en we spraken uitgebreid over hoe deze film mensen anders naar bodybuilding heeft leren kijken. En ook nu nog moeten er veel misverstanden uit de weg geruimd worden, dus we willen mensen als het ware heropvoeden. We besloten dat het juiste moment gekomen was om een nieuwe generatie bodybuilders bij het grote publiek te introduceren.

‘’Wanneer zag jij Pumping Iron voor het eerst?’’

Toen ik op de middelbare school zat. Ik had er al over gehoord, maar was er nog niet eerder echt voor gaan zitten. Maar toen ik dan eindelijk wel de hele film ging bekijken, was ik dolenthousiast. Er zaten zoveel prachtige kanten aan de film. Alleen al de spelers waren echt uniek. De manier waarop er over bodybuilding werd gesproken was hartstikke entertaining. Ik ben een buitenstaander, en in zekere zin is dat een goede zaak, want deze film heeft iemand nodig van buitenaf, die niet direct met het bodybuilding te maken heeft. De blik van de buitenstaanders heeft een veel grotere kans overeen te komen met de blik van talloze andere mensen die weinig van bodybuilding weten. Na die film werd ik een fan van bodybuilding omdat het zo’n totaal andere sport is. Ik ben nooit een bodybuilder geweest – hoewel ik tegenwoordig wel train – maar die film is me jaren lang bijgebleven. En dat is ook precies wat we proberen te bereiken met Generation Iron. We wilden iets maken dat bodybuilders zouden waarderen. Het is heel belangrijk dat we trouw blijven aan onze wortels en dat bodybuilders het respect krijgen dat ze verdienen. Tegelijkertijd – en dat was een belangrijke uitdaging – wilden we iets maken dat uniek was en dat mensen die weinig of helemaal niet bekend zijn met de sport, zich er ook nog mee konden identificeren.

‘’Wat was de volgende stap toen de financiering van de film rond was?’’

Eerlijk gezegd was het filmen nog een hele uitdaging. Het was een zaak waar je echt bovenop zitten, want ik wilde me zo goed mogelijk voorbereiden en je moet overer aal denken. Ik wilde ook zoveel mogelijk toegang tot de sporters krijgen. Je kunt je voorstellen dat je, als je aan het trainen bent voor de belangrijkste wedstrijd van je leven, je niet voortdurend een camera op je gericht wilt zien, en dat dan de hele dag en vanuit allerlei hoeken. Het moeilijke deel was om hun vertrouwen te winnen, een van hen te worden. Daar zijn heel wat ontmoetingen en gesprekken aan vooraf gegaan. Een ding dat ik al eerder had geleerd, is dat je als filmmaker een hele goede band moet opbouwen met de persoon die je in beeld wilt brengen. Wanneer die persoon zich niet op zijn gemak voelt, dan kun je het wel schudden. Dan krijg je gewoon niks bruikbaars vastgelegd. Dus is het belangrijk om iemand aandacht te geven en omgang te hebben met hem of haar, zodat diegene in de film ontspannen en natuurlijk overkomt. Kennen ze je eenmaal, dan vertrouwen ze je en dan laten ze hun achterdocht varen – met de een gaat dat makkelijker dan de ander. Je moet ook met allerlei omstandigheden rekening houden als je aan het filmen bent. Die mannen filmen in het off season, als de wedstrijd nog redelijk ver van ze af staat, dan is het een heel andere kwestie dan wanneer ze nog maar een paar weken te gaan hebben voor de dag van de wedstrijd daar is. Dan zijn ze echt helemaal gericht op de wedstrijd waarvoor ze in hun allerbeste vorm willen komen; alleen dan is er een kans op de Mr. Olympia-titel. Dat brengt natuurlijk nogal wat met zich mee. Moet je eens voorstellen, al die voorbereidingen en inspanningen om twee dagen in topvorm te zijn – van het hele jaar!
Er moeten ook zoveel dingen goed gaan. En als je dan met al je camera’s en lampen komt, dan hebben ze niet altijd trek in dat interview, vooral niet aan het eind van een lange vermoeiende dag. Dan willen ze pitten, of eten, of bij hun familie zijn. Als het dan ook nog eens warm weer is, zoals dat vaak het geval is in New York of Texas, dan heb je een hele pittige situatie waar je mee moet dealen. Maar omdat je een basis hebt gelegd met die mannen en je hebt ze leren kennen vice versa, dan begrijpen ze het grote belang van zo’n film ook wel. Allemaal, echt allemaal zijn ze op een of andere geïnspireerd geraakt door Pumping Iron, en nu is het hun kans om onsterfelijk te worden op het witte doek en die inspiratie door te geven. Het komt uiteindelijk allemaal neer op wederzijds respect. Respect voor wat zij willen bereiken en respect voor de film die hun naar de Mr. Olympia probeert te vangen.

‘’Wanneer ben je begonnen met filmen?’’

In principe begon het schieten afgelopen lente. We begonnen in New York met Kai en Victor. We filmde ze tijdens het trainingen en gewoon in hun dagelijkse leven om de mensen een idee tegen hoe hun dag er dan een beetje uitziet.

‘’ En wanneer was de film af?’’

We hebben het grootste deel van het filmen gedaan tijdens de voorbereiding voor de Mr. Olympia en tijdens de wedstrijd zelf, aangezien dat het hoogtepunt is van al het harde werk. Daarna filmden we allerlei tussenstukjes, een paar manden later. De laatste scène was bij Bev Francis Powerhouse en dat was heel leuk, wan t dat was ook de locatie waar de film mee begint.

‘’De afgelopen maanden hebben we in ‘Harde Tijden’ een kijkje ach ter de schermen gehad met Victor, Hidetada, Roelly, Brancjh, Dennis en Ben. En dat brengt ons bij de laatste twee mannen, Kai en Phil. En Kai was de eerste waar je mee begon…. ‘’

Klopt, en dat was heel interessant, dat we met Kai zijn begonnen. We hebben tijdje samen opgetrokken voor we gingen filmen – we wilden er zeker van zijn dat hij onze missie begreep en erachter stond. Hij moest ontspannen zijn voor het oog van de camera. Hij is een ware artiest van nature, als hij geen bodybuilder was, zou hij wel een andere vorm van artistieke expressie gevonden hebben. Er zitten zoveel kanten aan die jongen. Hij is een multitalent, eigenlijk. Hoe meer we met hem omgingen, hoe meer facetten van zijn persoonlijkheid zich ontvouwden. Iedereen was gefascineerd door zijn persoonlijkheid. Hij maakte ook een goede indruk omdat hij zo gepassioneerd is. Tegelijkertijd waren de opnames met Kai een ware uitdaging want je hebt het over meer dan 30 graden Celcius, midden juli in New York. Het was moordend! En daar loopt dan Kai over straat, in volle bepakking met een hoodie over zijn hoofd. We dachten allemaal hetzelfde: ‘Hoe gaat hij dat voor elkaar krijgen?’ Toen we eenmaal in de sportschool waren, heb ik iedereen gezegd uit zijn buurt te blijven. Het geheim was – en dat gold voor alle jongens – dat ze niet anders dan zichzelf waren voor de camera. We wilden ze filmen in hun natuurlijke omgeving, gewoon alledaags, echt, en dat zoveel mogelijk.

‘’En hoe ging het met de maaltijden? Ik heb gehoord dat je getrakteerd werd op Kai’s versie van Masterchef?’’

O, mijn god, het was echt heel moeilijk om de dingen rond al die maaltijden die ze moeten eten te plannen. En ze slaan die maaltijden echt voor niks en niemand over! We moesten vooruit plannen en dan vaak nog in het midden dingen aanpassen. Het was heel erg improviseren, want dan waren we aan het filmen en dan moesten we stoppen, want Kai moest dan weer een van zijn maaltijden bereiden. Maar dan filmden we dat ook, en dan was het toch wel weer heel interessant om te zien wat een grote rol voeding heeft in het leven van een bodybuilder. De meeste mensen denken dat een bodybuilder alleen met zware gewichten in de sportschool bezig is, maar ze denken niet aan de andere helft van die manier van leven, en dat is eten. En Kai was dan met zijn eten bezig in zijn kleine flatje, met alle branders van het fornuis op volle toeren. De hitte was ongelofelijk – maar hij was nog steeds in zijn trainingspak en hoodie gekleed!

‘’ Ik weet dat dat niet de volgrode is geweest waarin je de mannen hebt gefilmd, maar laten we het even hebben over je bezoek op het hoofdkwartier van FLEX in New York City.

Ja,Kai was daar ook. Het was interessant te zien hoe de medewerkers op hem reageerden. Zijn buitenkant nogal intimiderend overkomen. Hij heeft littekens in zijn gezicht en een heel ongewoon kapsel, om over zijn spiermassa nog maar te zwijgen. Je ziet gelijk dat je met een fenomeen te maken hebt. Maar dat is slechts buitenkant. Hij is heel intelligent en uitgesproken, en maakt een kalme indruk. Helemaal niet de typische bodybuilder. En dan is het leuk om te laten zien dat beeld en persoon zo uit elkaar kunnen liggen. Deze film wil de mannen in al hun dimensies laten zien. Het is een geweldige mix bodybuilders en individuen, en wat ze moeten doen om in hun sport te excelleren.